Arquivo do blog
Recomendacións do Club Luns Fórum
Xa estamos metidas de cheo nas novas lecturas do ano, pero dende o Club dos Luns de Fórum gustanos coma sempre facer un breve resumo do lido cada trimestre e ainda tiñamos pendente compartir as do primeiro de curso.
Comezamos setembro cunha das lecturas anotadas na axenda dende o curso pasado, “Galveias” do portugués José Luis Peixoto de quen xa o noso compañeiro Enrique do Club dos Martes fixo un post detallado, pero non queremos deixar de resaltar algunhas das nosas impresións tras a súa lectura como son a crueza narrativa dos feitos que transcorren no mundo rural do interior de Portugal nos anos 80, nos anos pre-internet, os de antes do mundo sumamente acelerado no que vivimos. Sen dúbida a escrita de Peixoto é unha escrita dura, xenuina pero real.
Cambiamos de rexistro e continuamos con Ignacio Martinez de Pisón e o seu “Fin de temporada” que aínda que cita tamén ao país veciño nada ten que ver no densenrolo dos feitos nin no estilo narrativo. Co eixe temático do aborto clandestino ao que había que recorrer durante os anos 70 técese todo un entramado para reflexionar arredor das relacións familiares: nais/fillos, esposas/maridos. Pero sobre todo o que nos preguntamos é canto marca a casualidade nas nosas vidas e que prezo pagamos polos segredos e o peso do pasado? pero sen dúbida todo se leva mellor ao ritmo dunha boa banda sonora dos 80, porque a través da música tamén se pode facer un percorrido do pasado.
Continuamos coa historia da avogada Irina Lucidi, unha muller divorciada, nai de dúas xemelgas, que viu como o seu ex marido, un enxeñeiro suízo, antes de suicidarse en Italia, facía desaparecer do mapa ás súas fillas deixando escrita unha nota na que dicía que Irina xamais as ía volver ver. Feitos que nos deixaron pegadas tanto á crueza da historia como á sensibilidade e delicadeza coa que Concita Gregorio escribiu “Parece que fuera es primavera”. Nunca se volveu a saber nada máis das nenas, non se sabe se están mortas, pero o que si é certo é que esa nai perdeu ás súas fillas e non existe unha palabra para definir esa situación. Existe viúvo, orfo, parricida, infanticida…pero ningunha palabra que acolla ao “proxenitor que perde a un fillo, non que o mata: que o perde.
“Me he sentido muy culpable de volver a ser feliz, abuela. Era como si todos me dijeran: cómo puedes olvidar, cómo puedes dejar atrás lo que te ha pasado, cómo puedes irte de vacaciones, tomarte una copa de vino, amar a un hombre, hacerte amar en el placer, después dormir. Cómo puedes seguir viva, en suma, y tener ganas de seguir estando en el mundo. ¿Has olvidado a las niñas? ¿No te da vergüenza? Es como si me dijeran que también yo he muerto, y es un escándalo que me rebele.
Pero yo estoy viva, abuela, el dolor por sí solo no mata y yo estoy viva. Así que tengo que vivir, porque mientras yo esté estará el recuerdo de quien ya no está con nosotros. El recuerdo vivo: el suyo vive en los pensamientos.”
Fragmento de “Parece que fuera es primavera”
Concita de Gregorio escribe unha historia real a partir dunha conversa que se prolongou durante sete días entre a escritora e xornalista e Irina Lucidi que acode á escritora só para ser escoitada. “Parece que fuera es primavera” é un relato novelesco baseado en acontecementos que sucederon e entresacados dun encontro promovido pola nai que non ten palabras para nomear a ausencia das súas fillas, pero que abriga a esperanza de poder afrontar o seu trauma grazas ao poder da literatura, do bálsamo terapéutico das palabras.
Continuamos cunha novidade, “Donde cantan las ballenas” da autora descuberta por Héctor Abad Faciolince, a colombiana Sara Jaramillo. Novela que ten como personaxe principal a Candelaria, unha rapariga de 12 anos que vive en Perruca, nunha casa onde a natureza exuberante envolve e modela todo ao seu antollo, coa súa nai e o seu irmán. O seu pai, que ela adoraba, abandononounos dun día para outro. Irán pasando pola casa distintos personaxes que axudarán a Candelaria a espertar tras a infancia de maxia e coidados que empeza a ver rematada. Candelaria é un personaxe moi potente, tenra e inspiradora.
A narración é deliciosa con xenerosas descricións e reflexións cheas de metáforas e simbolismo. Estamos ante unha lectura de ritmo máis ben lento, sen demasiada intriga nin acción, polo menos na primeira parte, pero que convida a pensar e que engancha polos seus orixinais personaxes e situacións. Sen dúbida unha historia encantadora con personaxes fantásticos e procesos que revelan a verdadeira complexidade da vida. Acontecementos que convidan a reflexionar se ás veces a xente máis próxima non será xusto a que menos coñecemo Vemos como a dor e a vida mesma usados para mostrarnos o máis profundo da alma. Unha historia que parece unha fábula pero que vai mostrando esa complexidade de sentirse sempre incompleto e onde os afectos humanos non existen, senón tan só intereses.
E con historias nas que as mulleres son as grandes protagonistas pechamos o noso ciclo trimestral, as “Flores de ferro” de María Rei Vilas, premio García Barros 2020. Trátase dunha novela coral que alterna e abarca varias épocas. Dende os anos 20 do s. XX ata case o final da década dos 80s. Coñecemos a Camila, unha moza de 35 anos que viviu durante décadas unha mentira sostida coa complicidade dos que a rodean. No seu regreso á vila de Briana, no verán de 1987, deberá reunir o valor para enfrontarse á verdade.
A intriga asolaga tanto o persoal coma o colectivo da novela e as mulleres teñen un papel crucial xa que buscan afrontar as situacións e decisións máis difíciles das súas vidas e procuran a busca de xustiza que non atoparon pero que precisan para sandar as feridas. Se queredes saber máis, recomendámosvos que non vos perdades a lectura do post sobre encontro das nosas compañeiras do Club de Lectura de Sagrada Familia sobre a novela e o encontro que tiveron coa autora.
E ata aquí as nosas primeiras lecturas, agardamos que se non as lestes vos animedes e se xa o fixestes compartades con nós a vosas impresións. Podedes consultar a súa dispoñibilidade no noso catálogo.
Recomendacións do Club Luns Fórum
Xa hai unhas semanas que o Club dos Luns de Fórum, coma o resto de clubes de lectura da rede, remataron os seus encontros semanais para tomar un respiro e volver con máis azos xa entrado setembro. Pero non queriamos marchar de vacacións sen compartir con vós as nosas últimas lecturas porque calquera delas pode ser unha boa escolla para este tempo de lecer que temos por diante.
Comezamos xaneiro cun prato ben forte, unha das obras das que máis se falou no pasado 2020: Hamnet, de Maggie O’Farrell, editado en castelán por Libros del Asteroide e da que xa deron conta nun post extenso os nosos homólogos de Monte Alto. Aínda así non queremos deixar de resaltar sobre todo a orixinalidade do seu plantexamento tomando certos datos históricos relacionados coa vida familiar de William Shakespeare a partir dos que crea unha historia que se move entre o real e o ficticio onde a que toma verdadeiro protagonista é a muller do afamado escritor e dramaturgo. É un libro orixinal, delicado e sensible que se aínda non o fixestes non debedes deixar e ler.
Cambiamos de rexistro para seguir cos contos de Estamos en el borde, de Caroline Lamarche. Nove historias sobre o amor, a vida e a morte. Historias que relacionan a humanos e animais para dicirnos que todo está interconectado na natureza e nós formamos parte dela. Recomendámosvos que lle botedes unha ollada á entrevista que Lamarche concedeu a un xornal nacional onde destacamos frases como, “Estamos nun período do planeta ao bordo de algo que pode resultar moi grave pola perda de certas especies, a destrución da natureza… Aínda que, tamén, estamos ao bordo dun cambio que pode ser moi positivo.
Outras das lecturas escollidas foi La anomalía. Hervé Lle Tellier (París, 1957), gañador do Premio Goncourt 2020, aborda un asunto que desde o mito da caverna de Platón, fixo reflexionar á filosofía e á ciencia. E se nalgún lugar, máis aló do muro das nosas vidas, existen uns dobres de nós mesmos que son máis reais que nós? Quen serían, nese caso, os seres reais e quen as sombras dos orixinais? Como un aviso do que imos ler, no epígrafe inicial da novela de Lle Tellier cítase a Chuang Tse: «E eu, que digo que soñades, tamén estou a soñar».
o 10 de marzo de 2021 un Boeing 787 procedente de París aterra en Nova Iork con douscentos corenta e tres pasaxeiros a bordo, tras un forte tornado de saraiba. Tres meses máis tarde, un avión idéntico, sorprendentemente, o mesmo avión, co mesmo capitán e os mesmos pasaxeiros, será desviado da súa aterraxe no aeroporto Kennedy, e obrigado a tomar terra en segredo na base militar Fort MacGuire, por orde das autoridades do Pentágono. Os douscentos corenta e tres pasaxeiros deste incomprensible avión son a réplica exacta das persoas que aterraron en Nova Iork en marzo. O desconcerto instáurase entre os científicos, os servizos secretos, as forzas armadas, as autoridades relixiosas e altos mandatarios de todo o mundo.
Vai tamén pois a nosa recomendación desta obra que mistura diversos xéneros literarios: o relato de ciencia-ficción, a narración de espionaxe, a historia policiaca, o ensaio científico, a novela sentimental.
Premio Stanislas ao mellor debut do ano, Premio Fémina dos Estudantes e Premio Georges Brassens son os que conta no seu haber a nosa seguinte lectura, Lo que falta de noche de Laurent Petitmangin. E de quen a crítica dixo cousas coma.
«Unha primeira novela abafadora, que che persegue moito despois de acabala cun nó na garganta.» Alexandra Schwartzbrod, Libération
«Unha obra dunha SENSIBILIDADE e finura pouco habituais.» Le Monde
O home que narra esta historia perdeu á súa muller e criou aos seus dous fillos o mellor que puido. Son dous rapaces bos e educados que queren ao seu pai tanto como el a eles, aínda que non o expresen a miúdo. Comparten a afección polo futbol, os recordos sobre a súa nai e o orgullo humilde de clase traballadora. Ata que de súpeto o maior fala cada vez menos, afástase do seu pai e empeza a relacionarse con mozos de extrema dereita.
Coa sensibilidade fráxil e profundamente humana de quen non ten ferramentas para expresar como sente, asistimos ao relato dun amor imperfecto entre un fillo e un pai que non sabe como evitar que o seu mozo énchase de odio. Por que alguén coa vida por estrear pode conter tanta furia? O amor dun pai pode perdoalo todo?
Con esta sinopse a quen non lle entran gañas de lelo?
En Canción dulce de Leila Slimani adentrámonos na vida dun matrimonio con dous fillos pequenos, Mila de case catro anos e o seu segundo fillo, Adam, que aínda é un bebé. O pai, Paul, desenvolve o seu traballo, como produtor musical, sen horarios e con poucas ataduras. Pola contra, a nai, Myriam, asfíxiase no seu papel como nai e ama de casa e necesita volver ao mundo dos adultos e exercer de novo como unha avogada de éxito.
En canto se lle presenta a oportunidade, non o dubida e decide entón volver traballar no despacho de avogados dun compañeiro de carreira. Para iso pensa en coller unha asistenta que se faga cargo dos nenos durante todo o día. Tanto ela como o seu marido non queren que unha africana ou unha marroquí ocúpense dos seus fillos, pois cren que só lles interesa o diñeiro e non o benestar das criaturas. Por iso, cando aparece Louise, cos seus modais impecables, a súa pel blanquísima e o seu sorriso franco, experimenta unha especie de flechazo.
O chamativo da novela é que o final da historia é revelado ao lector xa na primeira páxina: un crime atroz no que as vítimas son dous nenos inocentes.
Namentras estabamos inmersas na lectura de Algúns contos completos recibiamos a triste nova do pasamento do escritor vigués Domingo Villar, quen decía da súa obra “Este libro de contos pretende celebrar a vida e a amizade nun encontro, como nas nosas reunións de amigos, entre os meus pequenos relatos e os marabillosos linogravados de Carlos Baonza”.
E rematamos este ano tan prolífico en lecturas coa xa coñecida por todos Azucre de Bibiana Candia unha novela breve pero intensa que relata a historia de Orestes, o Tísico, o Rañeta e Trasdelrío, o Comido, Tomás o de Coruña na Galicia, 1853. Ese foi inverno máis chuvioso da historia, acabou coas colleitas e unha epidemia de cólera empezou a facer estragos entre a poboación. Por iso os protagonistas xunto ae moitos outros rapaces que suspiraban por un futuro mellor para eles e as súas familias deciden abandonar os seus fogares e partir rumbo a Cuba para gañarse a vida nas plantacións de cana de azucre. O final non o imos desvelar por se aínda tedes pendente a lectura.
Agardamos que pasedes un bo verán tamén cheo de lecturas e agardámosvos para o novo curso dos clubs de lectura en setembro.
Blogs Clubs Lectura das Bibliotecas Municipais da Coruña 