PAN NEGRO
Son moitos os libros que temos lido até o de agora nos que, a través dos ollos dun neno, descubrimos o que resta da vida despois dunha guerra. A presa, de Oé, De cómo o soldado repara o gramófono, de Stanisic…e non será o último. A visión única que nos achega a interpretación da adultez desde esa distancia de respecto e incomprensión dos nenos, é imprescindible para tinxir ao lector de imparcialidade, de prudente afastamento dos prexuízos e dos coñecementos que levamos sobre o tema, a nosa experiencia, que filtra a calquera lectura que fagamos. Para procurar a complicidade tamén é imprescindible.
Pan Negro distáncianos, en plena posguerra española, dos bandos vencedor e vencido. Os ollos de Andrés quedan apegados á incomprensión do abandono, mesturados cos anos novos do xogo e do asombro. Cos seus curmáns, disfruta dunha infancia típica rubindo ás árbores da masía, indo á escola e espertando ao mundo dos adultos dunha maneira precipitada tras da morte do seu pai na cadea.
Diferenciados ese micromundo infantil en movemento cara á adolescencia, de olladas fugaces á vida dos maiores, e ese outro de adultos que case non prestan atención aos cativos mentres maduran, interactúan Andrés e a súa familia. Unha avoa contestataria e interesada no progreso ao mesmo tempo que na tradición, que cre en Europa e no poder da prensa tanto como no trasno que habita a casa e visita os nenos polas noites. Un pai ausente, encadeado polas súas ideas e unha nai que ten que vivir e traballar no pobo das fábricas do sacrificio e da alienación. Os tíos, as tías, os frades camilos e os tuberculosos que toman o sol espidos no horto da freguesía e que fan espertar os ollos sutilmente á consciencia do corpo e da súa vulnerabilidade…
A guerra é unha sombra e unha excusa para medrar e adentrar os nenos as auténticas relacións humanas. En canto se abandonan as polas da randeeira e os pantalóns e saias curtas dan lugar a vestidos máis longos, a hipocrisía aparece, os nenos xa non son tan nenos, a inocencia é xa outra cousa, indefinida, e o mundo é un lugar máis definido, máis limitado e adusto. Nada do que levaba o neno nos ollos fica senón é para acodir á memoria e mesturala coa ficción, amasando, coa receta dos tempos, un pequeno pan negro.
Posted on 21 Novembro, 2011, in Club Monte Alto, Libros lidos and tagged emili teixidor, novela, Pan negro, posguerra. Bookmark the permalink. Deixar un comentario.
Deixar un comentario
Comments 0